lieve jongen het leven heeft geen rails
geen intercity's die je moeiteloos naar jouw bestemming
we hebben je laten verschijnen in een wereld
waar appels soms peren zijn en peren vaak appels
wat is je lot dat weet niemand
zelfs jij niet en zeker nu nog niet
ja c.v.'s zul je wel gaan schrijven
waarin je jezelf groot, groter, nee nog groter
dat weet ik al ben je nu nog veel te klein
zo klein dat ik soms zou willen
dat ik je nog even in me kon dragen
zo veilig, zo warm, zo van mij
maar nu moet je er maar langzamerhand op gaan vertrouwen
dat je iemand wordt of beter al iemand bent
die je zelf nog moet gaan leren kennen
die zeven sloten tegelijk
die overwinning leert vertrouwen net als verlies
die snapt dat mensen ook maar mensen zijn
en die troost vindt waar of waarin dan ook
en die eindelijk, eindelijk, uiteindelijk
tussen al die rails, langs al die sporen
via die honderdduizend wegen
de weg vindt
vrede en vertrouwen zijn met je jongen
ik laat je langzaam los
© 2023 Melle Dotinga - Dichter des Waterlands
© Beeld: Anja de Graaff - Fotograaf des Waterlands
