De wereld rust op haar schild, haar onverwoestbare
schild, ouder dan de tijd.
De wereld woelt om haar schild, haar eeuwig rustige
schild dat wandelt door de tijd.
Kerken en steden staan op haar schild, getekend
met handen en voeten in modder en inkt.
De wereld vocht zich dood rond haar schild en zij loopt door,
de vreedzaamste vechter van deze planeet.
Leunend op haar schild beschouwen wij haar wereld
we volgen haar pad van honderd jaar
langs kevers en keitjes, langs eitjes in warm zand. Een stem
in de verte, we horen haar naam: Oude Heldin.