We leven op wankelend land,
op drijfzand, op trilveen, op ijs in april.
De paden vermisten, vervloeien.
We zoeken een weg op verouderde kaarten –
het landschap verkleurt monochroom.
De gidsen verdwalen, de einder verdwijnt.
Het antwoord ontkent onze vraag –
wie durven we nog in de ogen te kijken?
De weerzin verslindt onze tijd.
Had Gramsci gelijk? Zijn dit onze weeën,
de moordende pijn van geboorte?
De zombie verzet zich. Wanneer komt het kind?
De grondplaten schuiven, de vlinders
verhuizen. Wij rommelen rond op de tast
en muiten, op zoek naar houvast.
