Herdenk nu, alleen even
Wanneer vorig leven in het naamloze verdwijnt
En daden versnipperen tot onleesbare pijn
Dan rooit hun zaad en daarmee wat onze toekomst is
en sterft de eer om ook hún verleden te zijn
Zie dan onze koppen weer zwieren naar vergelijking
En werkelijkheid dekking zoeken achter zwevend
spook in gehesen vlag, weet dat daar kleur niet
meer is weg te geven, en ontvluchten niet meer mag
Herdenk dus juist, alleen even
Dat het dappers dat je uitgumt altijd blijft zweven
in het onzichtbare waaruit wij zijn opgebouwd
dat dit altijd weer in zaad zal worden doorvertrouwd
als voer voor ruggengraat, karakter van hogerhand
Laat ons dus vooral in goede daad blijven baren
Ogen van mooie morgens, dijken van licht
Die krochten beschijnen om ons uit verzonken
haat te hijsen, wijzend naar samen, leven in zicht
Herdenk dus altijd, alleen even
Hoe wij elkaar nog kunnen voelen, een blik, een aai,
een traan die losschiet, een koesterend gebaar
Hou daar in zicht, deze waakvlammen gidsen ons pad
bij gratie van vrede van het zoveelste graf
Want dappere doden, ze zijn er langer dan wij leven
Omarm de lessen van onze toekomst in verleden
En weet, door ieder woord sluipt hun eendracht
Tot zo ver boven onze bewijskracht
